ยุแหย่ หมายถึง ก. ยุให้เขาแตกกัน เช่น ยุแหย่ให้เขาแตกสามัคคี.
(สํา) ก. ยุให้แตกกัน, ยุให้ผิดใจกัน.
น. ยกกระบัตร.
(แบบ; กลอน) ก. ชอบ เช่น รุ่งนั้นธก็เสด็จโดยอุตราภิมุข ดําเนอรยุกติยูรยาตร. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). (ส. ยุกฺติ; ป. ยุตฺติ).
(แบบ; กลอน) ก. ชอบ เช่น รุ่งนั้นธก็เสด็จโดยอุตราภิมุข ดําเนอรยุกติยูรยาตร. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). (ส. ยุกฺติ; ป. ยุตฺติ).
น. ยุติธรรม.
ว. ชอบ, ถูกต้อง, ประกอบ. (ส.; ป. ยุตฺต).
น. แอก. (ป., ส.).ยุคนธร [คนทอน] น. ชื่อภูเขาชั้นที่ ๑ ซึ่งเป็นชั้นในที่สุดในหมู่เขาสัตบริภัณฑ์ที่ล้อมเป็นวงกลมรอบเขาพระสุเมรุ, ใช้ ยุคันธร หรือ ยุคุนธรก็มี. (ป., ส.). (ดู สัตบริภัณฑ์, สัตภัณฑ์).